" Liefde voor bont is iets waar je je in deze politiek correcte tijden niet hoeft voor te schamen"

Michaël De Moor, chef mode van het magazine Feeling schreef in zijn column van de maand oktober een artikel over pels die we u - als bontliefhebber – echt niet willen ontzeggen. Lees maar verder en geniet !

Oké, hier gaan we: ik hou van bont. Van de zachtheid ervan. De sensuele uitstraling. De decadente luxe. En ik heb het niet over de synthetische imitaties, maar over de real stuff. Het bont dat in een vorig leven door een ander beestje werd gedragen. Ik zie ze hun in vitriool gedoopte pennen al bovenhalen, de meisjes en jongens van Gaia en aanverwanten. Net zoals ik hun oproep tot rituele verbranding van dit oktobernummer en de bijbehorende haatmails voel aankomen (lieve dierenvrienden: mijn mailadres staat onderaan deze pagina). En eerlijk: jullie doen maar.

Want mijn liefde gaat zover terug in de tijd dat niemand ze nog kan afnemen. Dat zit zo. Als kleuter had ik een suède vestje dat was afgebiesd met konijnenbont. Ik herinner me het gevoel van mijn handjes door het zachte pelsje. Het deed iets met me, een pre-erotisch ontwaken dat mijn kinderhersenen niet konden vatten, maar dat ze bijzonder aangenaam vonden. Het rook ook zo lekker. En vooral: het gaf me een gevoel van geborgenheid . Alsof ik constant een beschermende knuffel om me heen had.

Reality check. Als je in de jaren 80 bent opgegroeid, zie je nu honderden babyzeehondjes die door gewetenloze Canadezen worden doodgeknuppeld. Voor alle duidelijkheid: daar krimpt mijn maag nog altijd van in elkaar. Maar dat doet ze net zo goed bij kistkalveren die nauwelijks op hun poten kunnen staan, bij ganzen die dwangmatig worden gevoerd en kippen in legbatterijen wier bek is dichtgeschroeid omdat ze van de stress elkaar anders zouden doodpikken. En al besef ik maar al te goed dat het ene dierenleed het andere allesbehalve legitimeert, beweren dat viervoeters die voor hun manteltje gekweekt worden er erger aan toe zijn dan hun soortgenoten die op ons bord belanden, is wel heel kort door de bocht. Een dier dat slecht behandeld wordt , levert lelijke pels op, zo simpel is het. 'En toch is bont ethisch niet te verantwoorden' , hoor ik dan. Terwijl degenen die dat verkondigen, vaak geen probleem hebben met leren schoenen en tassen - lieve mensen: suède en leer groeit heus niet aan de bomen.

Nog zo' n dooddoener: je kunt je winterwarm kleden zonder bont. Helemaal waar. Net zoals een uitgebalanceerd voedingspatroon zonder één grammetje vlees kan. En nu we toch culinair uitweiden: een dier dat als steak op mijn bord belandt, verdwijnt een paar uur later in de riolering. Niet bepaald een glorieus einde, zeker niet als je het vergelijkt met de nertsen en konijnen die als bontmuts of -mantel quasi continu hun fifteen minutes of fame beleven en van generatie op generatie worden doorgegeven, gekoesterd en geliefd. Als dat geen morele return on investment is, dan weet ik het ook niet meer.

En last but not least : beweren dat imitatiebont niet meer te onderscheiden is van echt, vind ik onnozel. Het klopt dat je een kenner moet zijn om het verschil te zien, maar wie wil er - tenzij om financiële redenen – in godsnaam met een nepbeest rondlopen? Alsof je gaat pronken met een fake Chanel-tas en daar nog trots op bent ook.

Nee, liefde voor bont is iets waar je je ook in deze politiek correcte tijden niet voor hoeft te schamen. Omdat het geen overblijfsel is uit een verleden waar in oma 's met een volledige vos rond de nek paradeerden, maar een ambacht dat we in stand moeten houden omdat het een nieuwe generatie prachtige stukken kan schenken. Nimue, onze jobstudente in het mode-team, is 24 en er helemaal weg van. Omdat ze, net als ik, koude rillingen krijgt van die dubbele moraal. En gelijk heeft ze. Want niets zo leuk als fijne mensen die het lekker bont maken. Letterlijk. 

(Column overgenomen uit Feeling oktober 2013)